Podatnicy bardzo często wprowadzają prywatne środki trwale do działalności gospodarczej. Nie rzadko zdarza się także, że środki trwałe są wycofywane z działalności na cele prywatne. Takie wycofanie ma jednak swoje konsekwencje podatkowe.
W przypadku wycofania środków trwałych z ewidencji należy wziąć pod uwagę to, czy zostały one w pełni zamortyzowane, czy też nie. Jeśli środek trwały w momencie wycofania nie był jeszcze całkowicie zamortyzowany, należy zaprzestać naliczania amortyzacji. Ostatni odpis amortyzacyjny powinien zostać naliczony w miesiącu wycofania środka trwałego. Nieumorzona wartość nie może natomiast stanowić kosztu uzyskania przychodu przedsiębiorcy, zostanie ona zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w przypadku odpłatnego zbycia środka trwałego. Co więcej, podatnik nie koryguje kosztów uzyskania przychodów o wartość dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych. W związku z tym, że zanim wycofał środek trwały z działalności, używał go w celu uzyskania przychodów, miał prawo zaliczać w tym okresie odpisy amortyzacyjne tego środka w koszty podatkowe. Zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o PIT, jeżeli zbycie wycofanego z ewidencji środka trwałego nastąpi w ciągu 6 lat, licząc od pierwszego dnia miesiąca następnego po miesiącu wycofania środka trwałego, to operacja ta zostanie zakwalifikowana jako przychód z działalności gospodarczej i będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Podatnik dopiero po upływie terminu 6 lat może sprzedać środek trwały bez konsekwencji na gruncie podatku PIT.
Przy wycofaniu środka trwałego z ewidencji, znaczenie ma także odliczenie podatku VAT podczas zakupu. Jeśli w momencie nabycia składnika majątku podatnik miał prawo odliczyć VAT naliczony, to jest on także zobowiązany do rozliczenia podatku w momencie wycofania środka trwałego na cele prywatne.
