Okres ochronny przed emeryturą, inaczej nazwany ochroną przedemerytalną, ma na celu chronić osoby starsze przed ewentualnym zwolnieniem. Zgodnie z art. 39 Kodeksu pracy „pracodawca nie może wypowiedzieć umowy o pracę pracownikowi, któremu brakuje nie więcej niż 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku”.
Obecnie wiek emerytalny dla kobiet wynosi 60 lat, a dla mężczyzn 65 lat. Przepisy oznaczają zatem, że 56-letnie kobiety i 61-letni mężczyźni objęci są okresem ochronnym. W przypadku osób, które mają prawo do wcześniejszej emerytury, ochrona przedemerytalna zaczyna obowiązywać 4 lata przed osiągnięciem obniżonego wieku emerytalnego.
Powyższych przepisów nie stosuje się w przypadku uzyskania przez pracownika prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy lub w sytuacji ogłoszenia upadłości i likwidacji pracodawcy. Powyższe nie chroni także przed zwolnieniem dyscyplinarnym pracownika.
Warto także zauważyć, że w czasie okresu ochronnego przed emeryturą pracodawca nie może obniżyć pensji pracownika.
Okres ochronny przed emeryturą dotyczy wyłącznie osób zatrudnionych na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony lub określony. Z ochrony tej nie mogą skorzystać osoby zatrudnione na umowie zlecenie i dzieło.
Warto także zauważyć, że w przypadku ochrony przedemerytalnej nie ma konieczności przedłużania umów o pracę zawartych na czas określony. Ochrona przedemerytalna, zgodnie z kodeksem pracy, nie polega na przedłużaniu terminowej umowy o pracę z mocy prawa do czasu osiągnięcia przez pracownika wieku emerytalnego ani na obowiązku pracodawcy przedłużenia umowy z pracownikiem do tego czasu.
Dodatkowo, należy zwrócić uwagę na to, że pracodawca może wypowiedzieć umowę o pracę nawet dzień przed dniem, w którym pracownikowi pozostaną 4 lata do osiągnięcia wieku emerytalnego.
Źródła:
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy
